Już czwartek.

   I stało się. Nadszedł ten czas Drodzy Rodzice, kiedy to postanowiłem skrobnąć kilka słów. Od czasu mojego przyjazdu czekałem na ten moment. Lubię taką formę interakcji, bo sprawia mi ona ogromną frajdę, a dla odbiorcy spostrzeżenia wychowawcy zawsze przynoszą inny punkt widzenia. Zacznę od tego co wczoraj przykuło moją uwagę i co cieszyło nasze maluchy (jakby nie było, zwrot ten tyczy się ponad połowy uczestników obozu), a mianowicie malowanie twarzy. Motywem przewodnim były bajki, ale jak się okazało nie tylko one stały się inspiracją naszej twórczości. Na buziach znalazły się motylki, kotki, pieski, tygryski, biedronki, tęcze czy magiczny zegar ale także Avatar, Angry Birds czy Assassin’s Creed. Cieszyła ich ta forma wspólnej zabawy i ku ogólnemu zdziwieniu chyba największą radość dała grupie starszaków. Jedyne co mnie dziwiło to wybór wzoru. Każdy na początek prosił o namalowanie motywu z gry lub bajki niekoniecznie dostosowanej do wieku i słabo umoralniającej. Podczas wspólnej dyskusji doszliśmy do kompromisu i efekt końcowy był zadowalający. Dzień podsumował quiz bajkowy, który pozwolił przypomnieć sobie wartościowe produkcje animowane jak i ulubione motywy. Grze towarzyszył radosny śpiew, krótkie, śmieszne wystąpienia jak i projekcja starej jak świat bajki „Bolek i Lolek”. Postępy snowboardowe również są zauważalne i jak mówi Kasia: „Wszyscy łatwo pokonują każdą przeszkodę, która staje im na drodze do osiągnięcia perfekcji. Często wygórowana ambicja nie pozwala skupić się na podstawowych elementach koniecznych do opanowania deski, ale i nad tym pracujemy. Maluchy są świetnym przykładem pokonywania wielkich gór”.   

     Dzisiejszy dzień uświadomił mi rodzinny charakter naszego obozu. Dlaczego? Przez jedną malutką prośbę. „Czy mógłby mi Pan pomóc w zadaniu domowym?” Nie mogłem odmówić. Przy stoliku skupiliśmy się na przeczytaniu tekstu i wykonaniu odpowiednich ćwiczeń. W między czasie inna dziewczynka przypomniała sobie o lekturze szkolnej i tak przed spaniem również odrobinę poczytaliśmy. To naprawdę dobre uczucie, kiedy się wie, że można komuś pomóc. Wielkim zaskoczeniem były dla mnie najmniejsze dziewczynki, które perfekcyjnie uprzątnęły swój pokój. Tradycyjnie dzieci zjadły  racuchy, własnoręcznie przeze mnie upieczone jak i pączki, które przywiozła pani Zosia. W końcu dziś Tłusty Czwartek. Pan Łukasz pochwalił zapał dzieci i nagrodził kilkoro z nich wielkimi plusami. Nasz dzień podsumowało ognisko, przy którym nie brakowało radosnych okrzyków i zabawy, która mogłaby trwać o wiele dłużej, jednak cisza nocna zaprowadziła nasze pociechy do łóżek. Jutro terapia końcowa pani Zosi, zabawy w terenie i pakowanie. Obecność w tym miejscu jest radością dla każdego dziecka. Nikt od nas smutny nie wyjedzie, ani też niewyprostowany. Widzę, że to miejsce dla większości obozowiczów staje się drugim domem. Moim bowiem stał się już jakiś czas temu. Oby do następnego! Ślę pozdrowienia dla rodziców. /Kamil