Piątek 8 I 2013

Piątek minął  błyskawicznie.Po śniadaniu porcja ruchu na śniegu w bajkowej scenerii. Po drugim śniadaniu  końcowa terapia i zdjęcia postawy. Po obiedzie ocena wyników pracy nad postawą. Po podwieczorku końcowe pakowanie nart i butów. Po kolacji  zakończenie obozu, rozdanie nagród w konkursie czystości oraz wspólne oglądanie zdjęć. Mycie i sen.
Jutro po śniadaniu wyruszamy. Autokar na górę nie wjedzie, zatem trzeba przetransportować bagaże i zejść na dół. Będzie to ostatni spacer.
Jest to skrótowa relacja, dzieci resztę opowiedzą. Pozdrawiam. Zofia Gorczyca.

Już czwartek.

   I stało się. Nadszedł ten czas Drodzy Rodzice, kiedy to postanowiłem skrobnąć kilka słów. Od czasu mojego przyjazdu czekałem na ten moment. Lubię taką formę interakcji, bo sprawia mi ona ogromną frajdę, a dla odbiorcy spostrzeżenia wychowawcy zawsze przynoszą inny punkt widzenia. Zacznę od tego co wczoraj przykuło moją uwagę i co cieszyło nasze maluchy (jakby nie było, zwrot ten tyczy się ponad połowy uczestników obozu), a mianowicie malowanie twarzy. Motywem przewodnim były bajki, ale jak się okazało nie tylko one stały się inspiracją naszej twórczości. Na buziach znalazły się motylki, kotki, pieski, tygryski, biedronki, tęcze czy magiczny zegar ale także Avatar, Angry Birds czy Assassin’s Creed. Cieszyła ich ta forma wspólnej zabawy i ku ogólnemu zdziwieniu chyba największą radość dała grupie starszaków. Jedyne co mnie dziwiło to wybór wzoru. Każdy na początek prosił o namalowanie motywu z gry lub bajki niekoniecznie dostosowanej do wieku i słabo umoralniającej. Podczas wspólnej dyskusji doszliśmy do kompromisu i efekt końcowy był zadowalający. Dzień podsumował quiz bajkowy, który pozwolił przypomnieć sobie wartościowe produkcje animowane jak i ulubione motywy. Grze towarzyszył radosny śpiew, krótkie, śmieszne wystąpienia jak i projekcja starej jak świat bajki „Bolek i Lolek”. Postępy snowboardowe również są zauważalne i jak mówi Kasia: „Wszyscy łatwo pokonują każdą przeszkodę, która staje im na drodze do osiągnięcia perfekcji. Często wygórowana ambicja nie pozwala skupić się na podstawowych elementach koniecznych do opanowania deski, ale i nad tym pracujemy. Maluchy są świetnym przykładem pokonywania wielkich gór”.   

     Dzisiejszy dzień uświadomił mi rodzinny charakter naszego obozu. Dlaczego? Przez jedną malutką prośbę. „Czy mógłby mi Pan pomóc w zadaniu domowym?” Nie mogłem odmówić. Przy stoliku skupiliśmy się na przeczytaniu tekstu i wykonaniu odpowiednich ćwiczeń. W między czasie inna dziewczynka przypomniała sobie o lekturze szkolnej i tak przed spaniem również odrobinę poczytaliśmy. To naprawdę dobre uczucie, kiedy się wie, że można komuś pomóc. Wielkim zaskoczeniem były dla mnie najmniejsze dziewczynki, które perfekcyjnie uprzątnęły swój pokój. Tradycyjnie dzieci zjadły  racuchy, własnoręcznie przeze mnie upieczone jak i pączki, które przywiozła pani Zosia. W końcu dziś Tłusty Czwartek. Pan Łukasz pochwalił zapał dzieci i nagrodził kilkoro z nich wielkimi plusami. Nasz dzień podsumowało ognisko, przy którym nie brakowało radosnych okrzyków i zabawy, która mogłaby trwać o wiele dłużej, jednak cisza nocna zaprowadziła nasze pociechy do łóżek. Jutro terapia końcowa pani Zosi, zabawy w terenie i pakowanie. Obecność w tym miejscu jest radością dla każdego dziecka. Nikt od nas smutny nie wyjedzie, ani też niewyprostowany. Widzę, że to miejsce dla większości obozowiczów staje się drugim domem. Moim bowiem stał się już jakiś czas temu. Oby do następnego! Ślę pozdrowienia dla rodziców. /Kamil

Jedenasty dzień, środa 6 lutego

Pisklaki mi dzisiaj zaimponowały. Oprócz jednego, który został w domu, jeździły jak nakręcone. Z trudem zgoniliśmy je ze stoku, gdy przyszła pora na koniec zajęć. Musiał zadziałać efekt egzaltacji nabytymi umiejętnościami i radość z kontroli nad nartami. A w dodatku daliśmy im trochę swobody i trzymając się w bezpiecznej odległości obserwowaliśmy stadko nie wchodząc w pole widzenia i dając poczucie samodzielności. To też im zaimponowało! Dla instruktorów to dzień, w którym czuje się satysfakcję i radość z włożonej pracy. Rodzice, możecie być dumni!
Pozostała część naszej ekipy też robi postępy i po nieco intensywniejszym wtłaczaniu wiedzy i ćwiczeń, da się zauważyć coraz lepsze efekty.
W drugiej części dnia zaczął padać śnieg, który wieczorem był już bardzo intensywny. W nocy ma ciągle padać i spodziewam się, że rano może być go bardzo dużo.
Co się działo w domu wieczorem, proszę zobaczyć na zdjęciach z dzisiejszego dnia.

Dziesiąty dzień, wtorek 5 lutego

Mija kolejny dzień. W domu słychać wieczorny rozgardiasz, wyłapywanie tych co się jeszcze nie myli, jakieś telefony, ktoś ma bąbla od butów narciarskich. Jak to w domu. Byliśmy w Czarnorzekach w komplecie, ale dwa pisklaki nie dają rady. Jeden chyba boi się stromej górki, drugi jest zbyt niecierpliwy i porażki go zniechęcają. Cała reszta korzysta bez przeszkód. Jesteśmy jedynymi użytkownikami wyciągu w tych godzinach. Po południu, zapewne, pojawiają się narciarze z Krosna, ale rano jesteśmy sami.
O innych sprawach nie piszę. Tfu, tfu, na psa urok......

Dziewiąty dzień, poniedziałek 4 lutego

Zamiana Puław na Czarnorzeki okazała się korzystnym posunięciem. Zyskaliśmy dużo czasu dzięki bliskości wyciągu od naszego domu. Podróż zajmuje nam piętnaście minut , jeździmy na nartach godzinę dłużej, nie śpieszymy się z jedzeniem drugiego śniadania, ja przestałem biegać i znowu mogę chodzić. Stok jest dobrze przygotowany, do godziny 15 byliśmy sami (potem pojawiło się dwóch narciarzy), mamy gdzie się ogrzać i zjeść, mamy gdzie zostawić narty, kiedy jedziemy do domu. I właściwie wszyscy już oswoili się z pochyłością większą  niż w Puławach. Dwudniowa przerwa pozwoliła na poukładanie się umiejętności, co dzisiaj z satysfakcją mogłem stwierdzić. Grupa jeździ coraz lepiej i po tym, jak to robią, widać że "szkoleni". Nawet pisklaki zupełnie nie przypominają nieporadnych istot sprzed tygodnia.
Wieczór obfitował w wydarzenia. Najważniejsze to chyba urodziny Natalii. Starsze dzieci przygotowały spektakl na tę okazję. Brat Natalii zmontował diaporamę, którą zaprezentował z dedykacją dla siostry. Był tort, prezent przygotowany przez wszystkich i dyskoteka. Rzeczywiście huczne urodziny. Drugie wydarzenie warte opisania, to przyjazd Kamila - opiekuna znanego dzieciom z minionych wakacji. Kamil wesprze nas w obowiązkach do końca obozu. Mam nadzieję, że jego obecność ułatwi nam pracę.

Ósmy dzień, niedziela 3 lutego

Minął weekend. Spędziliśmy dwa dni bez nart. Całą sobotę siedzieliśmy w domu, bez możliwości wystawienia nosa na pole (tak się tutaj mówi) z powodu deszczu. W zamian działaliśmy pod dachem wypełniając cały czas zabawami, grami, piosenkami, konkursami itd. Niedziela przyniosła ochłodzenie i nareszcie przyszedł oczekiwany moment zabaw na śniegu. Cala grupa, niezależnie od wieku osobników, dosłownie szalała tarzając się w śniegu, turlając z górki, ryjąc w zaspach tunele, czołgając się i obrzucając śnieżkami. Nasza rola ograniczała się do pilnowania granic bezpieczeństwa zabawy i suszenia ubrań po wszystkim. Inwencja dzieci zastąpiła wszelkie zorganizowane formy. W takich chwilach widać, jak nieprawdopodobna jest potrzeba ruchu.
Był też wieczór legend przy lampie naftowej, układanie piosenki na przywitanie Kamila (dodatkowego opiekuna, który wesprze nas od poniedziałku), kościół dla chętnych i filmy. Mieliśmy nadzieję, że taka ilość wspólnych działań przełamie problemy z dopasowaniem się najmłodszych dziewczynek do siebie. Pomijając tę właśnie część naszego obozu, pozostali stworzyli już fajny zespół. Potrafią się świetnie dogadać i razem bawić. Małe dziewczynki wciąż rywalizują między sobą, próbują się dziobać na każdym kroku, szukać winnych w sytuacji, gdy winnych nie ma. Jedynym sposobem jest stała obecność opiekuna pomiędzy nimi. Zaryzykuję stwierdzenie, że jeszcze nie mieliśmy takiej sytuacji. Powoli zaczynamy rozgryzać ten supeł i rozumieć mechanizmy ale wydaje się, że materia robi wszystko aby się nie poddać.

Niedziela!!! (znaczy- nie działać)

Rano obudziliśmy się wyspani... o 9:00. zjedliśmy przepyszną jajecznicę i poszliśmy robić generalne porządki. 

   Po komisji która dała mi jakimś cudem 4 na 5 dowiedzieliśmy się o wyjściu na dwór... Paradoksalnie było dość ciepło. Najpierw odbyła się wielka walka na śnieżki w której natarłem śniegiem Zajączki a one we dwie prawie mnie nie zabiły śnieżkami. Wszyscy zjeżdżali na sankach i bawili się w śniegu, potem wróciliśmy lekko zmarznięci do domu i układaliśmy piosenkę dla pana Kamila, który przyjeżdża do nas jutro. Na obiad jedliśmy rosół i smacznego kurczaka. Po obiedzie kończyliśmy Kamilowy song. Następnie pan Erwin opowiadał, przy lampie naftowej, o bajkach i legendach Odrzykonia.

 Po tych strasznych i zadziwiających opowieściach poszliśmy zjeść kolację, czyli tosty z seremi  sałatkę . Po kolacji oglądaliśmy film- Kubuś Puchatka i Hefalumpy... a następnie poszliśmy słodko spać. <3 o:p="">

Auto: Zajączeki i Kuboleusz :D

Sobota 2 II 2013

Pogoda trochę niezimowa do nas zawitała. Było mokro, padał deszcz. Zastosowaliśmy wyjście awaryjne czyli film przed południem. A po obiedzie już zwykły tor,czyli gimnastyka w grupach.
Zajęcia  prowadził Pan Łukasz a terapię Pani Zosia.
Odwiedzili nas rodzice Ani.
Wieczorem była dyskoteka.
Czekamy na jutrzejszy śnieg!

Od poniedziałku jeździmy tutaj.

http://www.czarnorzeki.eu/widok-z-kamer

Wpis niezależny.

Ten dzień na pewno można uznać za udany... wczesnym porankiem jak zwykle obudziła nas pani Marysia. Po smakowitym śniadaniu ruszyliśmy dziarsko na stok. Na nartach  było dość zabawnie... Zajączki zaliczyły kilka gleb,   a Kuboleusz  i jego kompania krasnoludów skakali sobie z HOPKI. Ze stoku od razu pojechaliśmy do Piekła, a największe dziwolągi  z chyżym pląsem udały się do gabinetu. Na kolacje wszamaliśmy pizzę oraz tosty radzieckie. Po jedzeniu zagraliśmy w kalambury. Było tak zabawnie ze , wszyscy śmialismy do rozpuku. Niestety podczas tej zabawy niektórzy dziwnym trafem pouciekali . Tak więc  dzień  był wielce udany...

Autor: Zajączki, Kuboleusz

Szósty dzień, piątek 1 lutego

Dzisiaj zakończył się pierwszy etap naszego kursu narciarskiego (i snowboardowego). Wszyscy uczestnicy poruszają się samodzielnie, pewnie i bezpiecznie. Dzięki temu postanowiliśmy zmienić stok. Do tej pory korzystaliśmy z ośrodka Kiczera w Puławach koło Rymanowa. Teraz będziemy jeździć w Czarnorzekach. Czarnorzeki to wieś sąsiadująca z Odrzykoniem, w której od wielu lat funkcjonował wyciąg orczykowy. W ubiegłym roku został zmodernizowany, wyposażony w instalację do naśnieżania i oświetlenie. W ten sposób stał się dla nas interesującą alternatywą, przede wszystkim dzięki położeniu w niewielkiej odległości od naszego domu. Ma jednak jedną poważną wadę - nie nadaje się do nauki, brakuje mu płaskiego kawałka "oślej łączki", gdzie można by stawiać pierwsze kroki na nartach. Ale dla nas to już bez znaczenia. Wszyscy dadzą sobie radę. Warto wspomnieć o wielkiej zalecie tego miejsca - absolutny brak ludzi w tygodniu. Spodziewam się, że będziemy sami. Jutro wybieramy się tam z grupką chętnych na rekonesans, a od poniedziałku wszyscy. Weekend poświęcimy na odpoczynek i zabawy koło domu. Odwilż chyba przetrzymaliśmy i znów ma padać śnieg.
Dzisiejszy dzień przyniósł nam trochę emocji dzięki atakowi duszności jednej z dziewczynek. Samo w sobie niegroźne wydarzenie uruchomiło łańcuch, którego ostatnim ogniwem był lot śmigłowcem do szpitala w Krośnie. Koleżanka jest już z nami i niektórzy trochę jej zazdroszczą tego śmigłowca. Swoją drogą, przy ogólnej niewydolności służby zdrowia, nasze dzisiejsze doświadczenie jest bardzo pozytywne. Począwszy od ratowników na stoku, przez załogę śmigłowca, na personelu szpitalnym kończąc.
Poruszę jeszcze temat telefonów posiadanych przez dzieci. Mamy zasadę zbierania ich o godz. 22.00 i oddawania rano. Przez cały dzień dzieci mogą z nich korzystać i nie wnikamy, aczkolwiek sugerujemy aby nie brać ich na zajęcia z oczywistych względów. Zatem, jeśli dziecko nie odbiera, to może po prostu nie ma telefonu z sobą, albo o nim zapomniało, rozładował się i leży w koszyku niepotrzebny. W razie problemów z kontaktem, prosimy korzystać z naszych numerów komórkowych.