Wakacje w Piekle: czerwca 2015

poniedziałek, 29 czerwca 2015

29.06.2015 Poniedziałek

Po pierwszych dniach poświęconych na organizację obozowego życia, weszliśmy w następny etap. Po śniadaniu bawiliśmy się w detektywów szukających skradzionego koła od motoroweru Wawrzyńca. Podejrzenie padło na Pikusia ( buldog), który wygląda jakby to koło połknął. Ostatecznie "winna" okazała się pani Ola, co wykazało emocjonujące śledztwo.

Zaczęliśmy przymiarki do działalności muzycznej, mamy już nawet pierwsze propozycje do wspólnej płyty. Być może nie ma wśród nas ani Callas, ani Pavarottiego, ale coś z tego będzie.

Na zajęciach gimnastycznych dzieci ze wskazaniami , przeszły z powodzeniem pierwsze zabiegi FED. Wykonałam też dzieciom zainteresowanych rodziców badanie stóp na platformie podometrycznej i będą miały wykonane wkładki ortopedyczne. Grupa pracuje solidnie, choć stan dzieci z punktu widzenia fizjologii człowieka, oceniam jako trudny. Prawie żadne dziecko nie ma zakresów fizjologicznych w biodrach, a szczególnie źle jest z wyprostem. A te właśnie brakujące pięć stopni wyprostu warunkuje prawidłowa pracę miednicy a co tym idzie i całego kręgosłupa.

W czasie gdy jedna grupa miała gimnastykę, druga zajęcia z tańców.

Wszystkie zajęcia staramy się realizować na świeżym powietrzu. Nawet posiłki jemy na tarasie. Dzień zakończył się meczem piłki nożnej. Po takiej dawce ruchu, dzieci nie mają problemu z zaśnięciem i mamy już zupełną ciszę.

niedziela, 28 czerwca 2015

28.06.2015 Niedziela

Pierwsze koty za płoty. Pierwsze dni pobytu za nami. Poznajemy dzieci, dzieci poznają się nawzajem. Pani od tańców poznała możliwości taneczne naszych uczestników. Były też pierwsze urodziny. Sonia skończyła 9 lat. Podchody w lesie zaangażowały dzieci, a pokolacyjna gra na boisku, chyba zmęczyła je na tyle, że cisza nocna jak makiem zasiał.

Problemy z internetem, to nasza specjalność. ale albo się ma zasięg, albo ma się święty spokój na końcu świata. Zatem walka o umieszczenie zdjęć była długa, ale się udała.

sobota, 27 czerwca 2015

27.06.2015 Sobota

Pierwszy dzień obozu, to szczególnie dla nowych uczestników, wiele spraw do ogarnięcia. Regulamin jest zawsze dokładnie omawiany i stosowanie się do niego bardzo ułatwia pracę wychowawcom, a dla dzieci stanowi pewne ramy wyznaczając granice bezpieczeństwa. Zapoznanie się z okolicą, zauważenie niezwykłych walorów tych nieodkrytych turystycznie okolic, oswojenie się z wyjątkowością chwili i miejsca, to zadanie na dziś. Natomiast najważniejsze wydarzenie każdego dnia, to spotkanie w gabinecie. Dziś wszyscy zostali zdiagnozowani, przeprowadzone zostały zajęcia gimnastyczne i terapia manualna. Staram się zawsze tłumaczyć, nawet najmłodszym pacjentom, jak wiele dobrego może zrobić ruch na świeżym powietrzu. Ile moglibyśmy zaoszczędzić pieniędzy jako społeczeństwo , gdyby po prostu się ruszać. Ilu mniej by było inwalidów na utrzymaniu państwa. Dlatego warunkiem mojej terapii jest również zwykłe chodzenie, od którego dzieci niestety odwykły, lub nigdy nie miały kontaktu. W jedna stronę do gabinetu dystans ok. 2 km pokonujemy pieszo.
Turnus jest dość jednorodny wiekowo i mam nadzieję, że będzie się nam dobrze pracowało.
Poza jednym ewidentnym przypadkiem, gdzie zastosowanie metody FED w przypadku skoliozy, jest nam bardzo potrzebne, nie ma więcej . Natomiast będę namawiać rodziców dwóch dziewczynek na zastosowanie tej metody w przypadku pogłębienia kifozy, czyli garbienia się.
Ze względu na obecność u prawie wszystkich dzieci, stóp statycznie niewydolnych, postanowiłam BEZPŁATNIE, zrobić w ramach obozu , badanie na platformie podometrycznej. Obniży to koszt wkładek o 50 zł. Zainteresowanych rodziców poproszę o informacje , kto decyduje się na wykonanie wkładek dla swojej pociechy.

Północ.

Wszyscy już śpią.
Nawet nasza wnuczka, z domu obok, zamieszkała z dziewczynkami. Ona uwielbia dzieci i czeka na nie cały rok.
Podróż była dłuższa niż zawsze, wiadomo - początek wakacji, ale szczęśliwie dotarły dzieci do nas.
Zasługa sprawdzonej , najlepszej firmy przewozowej na Podkarpaciu NEOBUS.
A jutro nowy dzień pełen zadań i zabaw.

piątek, 26 czerwca 2015

26.06.2015 Piątek

Tak jeszcze cicho i pusto.
Dzieci już wyjechały z Warszawy, ale korki spowolniły jazdę. Będą pewnie po 22.
Z dziećmi jedzie kierownik obozu Erwin Gorczyca i wychowawca, pan Krzysiek.
A pani Ola już przejęła opiekę nad Sonią z Wrocławia.
Ładne lato się zaczęło i aby tak dalej.
ZG

Subskrybuj: Posty (Atom)

Ośrodek Wakacyjny Gabinetu Dorsum

Jesteśmy grupą ludzi, w większości spokrewnionych, którzy starają się tak zorganizować dzieciom czas, żeby nie tęskniły za rodzicami, komputerem i telewizorem. Chcemy, żeby chwile u nas spędzone, przypominały wakacje u cioci na wsi, gdzie wszyscy stanowią zespół- rodzinę.
Zależy nam na tym, żeby dzieci odpoczęły, jednocześnie nie tracąc czasu. Żeby zrobiły coś, na co w codziennym życiu nie mają szans. Dlatego proponujemy im różnorakie zajęcia, począwszy od pisania ikon, po lot samolotem.
Oprócz tych zajęć, "zmuszamy" dzieci do gimnastyki korekcyjnej, gdyż dla większości uczestników te wyjazdy są przedłużeniem terapii prowadzonej w ciągu roku szkolnego w gabinecie Dorsum w Warszawie. Filia gabinetu w Odrzykoniu zanjduje się w starej szkole, oddalonej od domu 2 km.

Jeśli dziecko poważny problem np. skoliozę, jest profesjonalnie leczone najnowszymi metodami terapeutycznymi.

Dbamy o wartości - te, które w dzisiejszym świecie są już tak niemodne.

Dzieci przyjmujemy we własnym domu, który urządziliśmy z dbałością o styl, żeby dzieci otoczone były przedmiotami z duszą i wnętrzami z "klimatem".

Na tym blogu będziemy na bieżąco relacjonować wydarzenia z "turnusów", żeby rodzice przebywających u nas dzieci mieli podgląd "na żywo", a dzieci pamiątkę.

Piekło

Jeden z przysiółków Odrzykonia nazywa się Piekło. Dlaczego? – nikt nie wie. Nazwa jest stara i już w XIX wieku ksiądz Sarna w swoim „Opisaniu powiatu krośnieńskiego” wymienia Piekło nie zastanawiając się nad genezą jej powstania. Ciekawostką może być fakt, że jednemu z byłych proboszczów odrzykońskich nazwa ta nie przechodziła przez gardło i kiedy musiał podczas ogłoszeń jej użyć, używał nazwy Skalickie, czyli pasa ziemi poniżej Piekła, który topograficznie nijak się do niego ma.

Mam to szczęście, że mieszkam właśnie w Piekle a właściwie „na Piekle”, jak mówią miejscowi. Żyjąc tutaj zdarzało mi się widzieć i słyszeć rzeczy będące być może kluczem do rozwiązania zagadki powstania nazwy.

Pewnego razu potrzebowałem do prac budowlanych kamieni, których sporo leży na skraju mojej łąki pod lasem. Zjechałem więc gazikiem na dół, załadowałem go do pełna i już nie udało mi się wrócić bo usiadł na brzuchu w zbyt miękkim terenie. Musiałem wywalić wszystkie kamienie, uwolnić samochód i wyjechać na pusto na górę. W efekcie brudny i zmęczony straciłem pół dnia aby znaleźć się w punkcie wyjścia. Był jednak pozytywny efekt mojej „wycieczki” . W koleinach, które zostawił gazik woda stała przez cały rok, co natchnęło mnie myślą o wykopaniu w tym miejscu sadzawki. Pomysł wydawał się atrakcyjny i łatwy w realizacji. Następnej wiosny postanowiłem przystąpić do działania. Zamówiłem koparkę, a właściwie kopareczkę (sadzawka nie miała być duża} i z zadowoleniem patrzyłem jak zaczyna grzebać łyżką w ziemi. Po kilku minutach niebo zaczęło gwałtownie ciemnieć i zanosiło się na ciężką burzę. Operator koparki wystawił głowę przez okienko i krzyknął: - Jak lunie to nie wyjadę pod górę – muszę uciekać póki sucho, bo mam na jutro zakontraktowaną dużą robotę i muszę tam być… I pojechał. W miejscu gdzie miała być sadzawka powstał ledwo mały dołek . A burza rozeszła się po kościach Po kilku dniach przyjechał aby kontynuować pracę. Zjechał na dół i znów zaczął grzebać w ziemi, po piętnastu minutach wylazł z kabiny i przyglądał się gąsienicom. Spojrzałem i ja… Jedna z nich rozlazła się i nie spadła jeszcze tylko dlatego, że ostatni z drutów rozpaczliwie trzymał dwa końce w całości. Mój „koparkowy” podrapał się po głowie i mówi: - jadę powoli na górę, może się uda wyjechać… Jakoś wyjechał nie gubiąc gąsienicy i pojechał. Pozostał po nim nieco większy dołek niż poprzednio i rozgrzebana ziemia.

Po kilku tygodniach trafiła się okazja do skończenia prac przy sadzawce. Zamówiłem koparę (dużo większą tym razem – na solidnych stalowych gąsienicach) do wykopania rowu na wodociąg między domem a dopiero co wywierconą studnią. Koparka przyjechała i sprawnie zaczęła ryć rów. Po dwóch godzinach praca była skończona i przyszedł czas na sadzawkę. Zmieniliśmy łyżkę z wąskiej na pełnowymiarową i kiedy operator uruchomił mechanizm podnoszący ramię …..urwał się wałek pompy napędzającej hydraulikę…. Koparka mogła sobie pojechać, ale nie mogła pracować. A wydawało się, że będzie tak pięknie.

Kilka dni później pojawił się sąsiad, który mieszkał przez wiele lat na Piekle zanim wyprowadził się do domu na dole, we wsi. Spojrzał z daleka na miejsce walki maszyn z sadzawką i spytał:… a co tam robicie? - kopiemy sadzawkę – odparłem.

- a to wam się nie uda, bo tam w jarze diabeł się okocił i ma małe . Nie pozwoli żeby mu przeszkadzać -.

Gość był śmiertelnie poważny i nie mówił tego żartem. On wierzył w tę historię….Nic mu nie mówiłem o kłopotach z koparkami ratując resztki mego racjonalnego rozumienia całej sytuacji. Gość pojechał a ja zostałem z niedokończoną sadzawką, sąsiadem diabłem i jego dziećmi w jarze.

Od tamtego czasu minęło wiele lat. Diablątka na pewno już podrosły, ale pomijając kilka niewytłumaczalnych przypadków, które miałem okazję przeżyć, nigdy nie dały mi się we znaki. Może nawet opiekują się tą okolicą i moim domem, bo lata spędzone na Piekle należą do najszczęśliwszych w moim życiu.

Erwin Gorczyca