Wakacje w Piekle: Link do filmu z III turnusu.

Ośrodek Wakacyjny Gabinetu Dorsum

Jesteśmy grupą ludzi, w większości spokrewnionych, którzy starają się tak zorganizować dzieciom czas, żeby nie tęskniły za rodzicami, komputerem i telewizorem. Chcemy, żeby chwile u nas spędzone, przypominały wakacje u cioci na wsi, gdzie wszyscy stanowią zespół- rodzinę.
Zależy nam na tym, żeby dzieci odpoczęły, jednocześnie nie tracąc czasu. Żeby zrobiły coś, na co w codziennym życiu nie mają szans. Dlatego proponujemy im różnorakie zajęcia, począwszy od pisania ikon, po lot samolotem.
Oprócz tych zajęć, "zmuszamy" dzieci do gimnastyki korekcyjnej, gdyż dla większości uczestników te wyjazdy są przedłużeniem terapii prowadzonej w ciągu roku szkolnego w gabinecie Dorsum w Warszawie. Filia gabinetu w Odrzykoniu zanjduje się w starej szkole, oddalonej od domu 2 km.

Jeśli dziecko poważny problem np. skoliozę, jest profesjonalnie leczone najnowszymi metodami terapeutycznymi.

Dbamy o wartości - te, które w dzisiejszym świecie są już tak niemodne.

Dzieci przyjmujemy we własnym domu, który urządziliśmy z dbałością o styl, żeby dzieci otoczone były przedmiotami z duszą i wnętrzami z "klimatem".

Na tym blogu będziemy na bieżąco relacjonować wydarzenia z "turnusów", żeby rodzice przebywających u nas dzieci mieli podgląd "na żywo", a dzieci pamiątkę.

Piekło

Jeden z przysiółków Odrzykonia nazywa się Piekło. Dlaczego? – nikt nie wie. Nazwa jest stara i już w XIX wieku ksiądz Sarna w swoim „Opisaniu powiatu krośnieńskiego” wymienia Piekło nie zastanawiając się nad genezą jej powstania. Ciekawostką może być fakt, że jednemu z byłych proboszczów odrzykońskich nazwa ta nie przechodziła przez gardło i kiedy musiał podczas ogłoszeń jej użyć, używał nazwy Skalickie, czyli pasa ziemi poniżej Piekła, który topograficznie nijak się do niego ma.

Mam to szczęście, że mieszkam właśnie w Piekle a właściwie „na Piekle”, jak mówią miejscowi. Żyjąc tutaj zdarzało mi się widzieć i słyszeć rzeczy będące być może kluczem do rozwiązania zagadki powstania nazwy.

Pewnego razu potrzebowałem do prac budowlanych kamieni, których sporo leży na skraju mojej łąki pod lasem. Zjechałem więc gazikiem na dół, załadowałem go do pełna i już nie udało mi się wrócić bo usiadł na brzuchu w zbyt miękkim terenie. Musiałem wywalić wszystkie kamienie, uwolnić samochód i wyjechać na pusto na górę. W efekcie brudny i zmęczony straciłem pół dnia aby znaleźć się w punkcie wyjścia. Był jednak pozytywny efekt mojej „wycieczki” . W koleinach, które zostawił gazik woda stała przez cały rok, co natchnęło mnie myślą o wykopaniu w tym miejscu sadzawki. Pomysł wydawał się atrakcyjny i łatwy w realizacji. Następnej wiosny postanowiłem przystąpić do działania. Zamówiłem koparkę, a właściwie kopareczkę (sadzawka nie miała być duża} i z zadowoleniem patrzyłem jak zaczyna grzebać łyżką w ziemi. Po kilku minutach niebo zaczęło gwałtownie ciemnieć i zanosiło się na ciężką burzę. Operator koparki wystawił głowę przez okienko i krzyknął: - Jak lunie to nie wyjadę pod górę – muszę uciekać póki sucho, bo mam na jutro zakontraktowaną dużą robotę i muszę tam być… I pojechał. W miejscu gdzie miała być sadzawka powstał ledwo mały dołek . A burza rozeszła się po kościach Po kilku dniach przyjechał aby kontynuować pracę. Zjechał na dół i znów zaczął grzebać w ziemi, po piętnastu minutach wylazł z kabiny i przyglądał się gąsienicom. Spojrzałem i ja… Jedna z nich rozlazła się i nie spadła jeszcze tylko dlatego, że ostatni z drutów rozpaczliwie trzymał dwa końce w całości. Mój „koparkowy” podrapał się po głowie i mówi: - jadę powoli na górę, może się uda wyjechać… Jakoś wyjechał nie gubiąc gąsienicy i pojechał. Pozostał po nim nieco większy dołek niż poprzednio i rozgrzebana ziemia.

Po kilku tygodniach trafiła się okazja do skończenia prac przy sadzawce. Zamówiłem koparę (dużo większą tym razem – na solidnych stalowych gąsienicach) do wykopania rowu na wodociąg między domem a dopiero co wywierconą studnią. Koparka przyjechała i sprawnie zaczęła ryć rów. Po dwóch godzinach praca była skończona i przyszedł czas na sadzawkę. Zmieniliśmy łyżkę z wąskiej na pełnowymiarową i kiedy operator uruchomił mechanizm podnoszący ramię …..urwał się wałek pompy napędzającej hydraulikę…. Koparka mogła sobie pojechać, ale nie mogła pracować. A wydawało się, że będzie tak pięknie.

Kilka dni później pojawił się sąsiad, który mieszkał przez wiele lat na Piekle zanim wyprowadził się do domu na dole, we wsi. Spojrzał z daleka na miejsce walki maszyn z sadzawką i spytał:… a co tam robicie? - kopiemy sadzawkę – odparłem.

- a to wam się nie uda, bo tam w jarze diabeł się okocił i ma małe . Nie pozwoli żeby mu przeszkadzać -.

Gość był śmiertelnie poważny i nie mówił tego żartem. On wierzył w tę historię….Nic mu nie mówiłem o kłopotach z koparkami ratując resztki mego racjonalnego rozumienia całej sytuacji. Gość pojechał a ja zostałem z niedokończoną sadzawką, sąsiadem diabłem i jego dziećmi w jarze.

Od tamtego czasu minęło wiele lat. Diablątka na pewno już podrosły, ale pomijając kilka niewytłumaczalnych przypadków, które miałem okazję przeżyć, nigdy nie dały mi się we znaki. Może nawet opiekują się tą okolicą i moim domem, bo lata spędzone na Piekle należą do najszczęśliwszych w moim życiu.

Erwin Gorczyca

wtorek, 13 sierpnia 2013

Link do filmu z III turnusu.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz